donderdag 10 oktober 2013

Boekverslag Tonio. Een requiemroman

Tonio. Een requiemroman 

Titel: Tonio
Auteur: A.F.Th. van der Heijden (Geldrop, 15 oktober 1951)
Jaar uitgave: 2011
Uitgeverij: De Bezige Bij
Aantal pagina’s: 632


Auteur


Adrianus Franciscus Theodorus (Adri) van der Heijden (Geldrop, 15 oktober 1951), is een autobiografische schrijver. In zijn verhalen en romans is het eigen leven van de schrijver te herkennen. Dit maakt dat het gehele oeuvre met elkaar verbonden is. Dat wil echter niet zeggen dat gebeurtenissen en personen in zijn werk een getrouwe afspiegeling zijn van zijn eigen leven: hij gebruikt deze vrij, om ze te combineren met fictie, filosofische uitweidingen en een treffende sfeertekening van de Nederlandse sociale en culturele geschiedenis vanaf de jaren vijftig.
A.F.Th. van der Heijden is getrouwd met journaliste/schrijfster Mirjam Rotenstreich. Op 23 mei 2010 werd Van der Heijdens enige zoon Tonio (geb. 15 juni 1988) op de fiets aangereden door een auto. Kort na dit verkeersongeval overleed Tonio op 21-jarige leeftijd in een ziekenhuis in Amsterdam, in het bijzijn van zijn ouders. Op 26 mei 2011 verscheen van Van der Heijden het boek Tonio. Een requiemroman over dit verlies. Er werden in een jaar zo'n 100.000 exemplaren van verkocht. A.F.Th. van der Heijden kreeg de Libris Literatuurprijs in 2012 en de NS Publieksprijs voor zijn boek ‘Tonio’, die hij ruimschoots won.



Overige informatie


Een goede recensie: http://recensieweb.nl/recensie/de-gebroken-schrijver/

Mening


Tijdens het lezen van het boek moest ik af en toe wel de moeite doen om mijn aandacht erbij te houden, maar weer op andere momenten kon ik niet stoppen met lezen, door de manier van schrijven was het heel afwisselend, maar dan wel zo afwisselend dat het je nog steeds interesseerde. Ik vind het een erg goed boek, ik heb nog nooit meegemaakt hoe het is om iemand te verliezen die zo dicht bij je staat en nu eigenlijk toch wel. Het voelt alsof je zelf in het verhaal zit. Als je net begint met het lezen van de proloog denk je (tenminste dacht ik), wat is dit nou weer? Maar als je doorleest word je als het ware steeds meer in het boek getrokken. Ik vind dat A. F. Th. van der Heijden een hele goede schrijver is, hij vertelt boeken vanuit zijn oogpunt en dat vind ik persoonlijk erg leuk, je raakt echt betrokken in het verhaal. Het is wel echt een dik boek, dat vind ik dan wel weer een beetje jammer, het is dan moeilijker om je aandacht er bij te houden omdat je nog zoveel moet voordat je eindelijk weet wat er gebeurd is.


Beschrijving van het plot


Het boek gaat over de dood van Tonio, zijn vader Adri vertelt het hele verhaal vanuit zijn oogpunt. Tonio wordt aangereden en de verteller van het verhaal (Adri) verteld over toen Tonio geboren werd en over het leven met en zonder Tonio. Hij vertelt ook over hoe hij zijn vrouw heeft ontmoet en hoe zij de D&GA voor hem was (D&GA = Deze & Geen Ander). Dit gebeurt allemaal in de rit naar het ziekenhuis. Zodra hij in het ziekenhuis aankomt, weten ze dat Tonio zal sterven. Adri was een beschermende vader en bang dat zijn zoontje iets zou overkomen (Tonio ontmoet ook Robin Van Persie(= ). Adri vraagt zichzelf veel dingen af over wat er nou eigenlijk allemaal gebeurd is voor het ongeluk en hoe het ongeluk eigenlijk heeft kunnen gebeuren. Vlak voor het ongeluk kwam Tonio thuis met een meisje die graag fotomodel wilde worden en Tonio's studie paste daar goed bij; fotografie. Zij helpt ook met het oplossen van wat er gebeurd was bij het ongeluk. Ze heeft moeite met afscheid nemen en doet dat ook echt in het laatste gedeelte van het boek met de woorden: "Ja, ik geloof echt dat de doden een bepaalde energie voor ons achterlaten." Wat overigens ook de laatste zin is uit het boek.


Wat me is opgevallen


De emoties werden vooral omschreven en niet letterlijk gezegd, ook was het net alsof je echt een rol had in het verhaal, alsof je ook een belangrijke rol had. Wat me ook opviel is dat er heel veel flashbacks zijn, als je net uit de ene flashback kwam, was er weer een stukje normaal en toen weer een ander stukje flashback. Dat maakte het ook boeiend, door de afwisselende werking.
Er is geen enkele zin vanuit een ander oogpunt geschreven, zoals bijvoorbeeld in verschillende boeken die ik heb gelezen, wat je ook niet in de verwarring brengt. Het is op zich niet echt een heel erg moeilijk boek maar je moet wel echt doorzettingsvermogen hebben om het aan een stuk door te lezen, doordat het zo dik is. Dat maakt ook niet uit eigenlijk maar ik denk niet dat mensen die niet van boeken lezen houden, het uit hadden kunnen lezen. 
Het boek wordt binnenkort verfilmd, die zou ik ook graag willen kijken, maar dan wel echt vanuit het ik-perspectief. Ik had nu mijn eigen fantasie over het boek, over hoe iedereen eruit zag enzovoorts, maar ik wil ook wel zien hoe andere mensen het boek ervaren hebben. Ik denk ook persoonlijk dat mensen die het boek niet willen lezen omdat het zo dik is, wel de film kunnen zien, dan hoef je namelijk niet de hele tijd je aandacht erbij te houden.



Herschrijving van het verhaal


(Dit deel begint gelijk nadat het boek is "afgelopen")

Daar is dat schelle geluid weer, hetzelfde geluid als op de dag dat Tonio overleed. Ik zit als in een trance in de huiskamer. Het geluid blijft maar doorgaan en doorgaan, het wil gewoon niet ophouden. Mirjam en Jenny zijn opeens weg. Hoe kan dit nou weer? Ik raak in paniek en krijg geen lucht meer. Het gevoel dat ik stik wordt steeds erger. Het geluid stopt eindelijk, maar dan hoor ik Mirjam schreeuwen, het lijkt net alsof ze honderden meters verder staat. Ik probeer haar te bereiken. Na meerdere malen proberen geef ik het op, ik zit gevangen in mijn eigen lichaam. Ik word heen en weer geschud, het lijkt net alsof ik midden in een aardbeving zit, mijn hele lichaam beweegt heen en weer en de druk op mijn longen wordt steeds erger. "Wat is er met me aan de hand?" vraag ik aan mezelf. Ik hoor nog een keer het schelle geluid en dan wat gestommel op de trappen, het lijkt alsof ik al iets dichter op de werkelijkheid zit. Uit het niets word ik opgetild en wordt er iets op mijn gezicht gedrukt.

Ik vecht tegen de duisternis en kom die eindelijk te boven. Ik krijg mijn ogen open en word wakker in een witte kamer waar Mirjam en Tonio zitten. Wacht, Tonio? Tonio was toch aangereden? "Pap, gaat het?" vraagt Tonio. Hij lijkt mijn verbaasdheid op te merken. Ik leg ze uit wat er het afgelopen jaar is gebeurd, maar dan word ik verteld dat het allemaal maar een droom was en dat ik helemaal verstrikt was geraakt in de dekens en de dokters weten niet wat er gebeurd is. "Ze denken dat je in een tijdelijke coma was door de stress, Adri, misschien moet je je 100 dagenschema maar even een tijdje met rust laten en uitrusten."