donderdag 28 mei 2015

De consequenties (met gedichten en juryrapport)

Zakelijke informatie:
Boek: De Consequenties
Schrijver: Niña Weijers
Uitgever: Atlas Contact
Genre: Psychologische roman
Bladzijden: 288

Groepje:
Eva Metz
Kaylee Ruitenbeek
Chaima Hauhau

Niña Weijers
Niña Weijers is geboren in 1987 in Nijmegen. Zij heeft de literatuurwetenschap gestudeerd in Amsterdam en Dublin. Voordat ze in 2010 mee deed aan de schrijfwedstrijd Write Now! schreef ze korte verhalen en essays voor verschillende tijdschriften. Ze is niet altijd bezig geweest met literauur. Van 2009 tot 2014 was ze werkzaam als programmamaker bij het Academisch-cultureel centrum SPUI25.
Tegenwoordig is ze werkzaam voor De Groene Amsterdammer en is zij redacteur bij De Gids.Ook is zij nog steeds bezig met TV; ze heeft een talkshow samen met Simone van Saarloos genaamd Weijers & Van Saarloos.
In 2014 maakte zij haar debuut met de roman De Consequenties. Na veel uitgeverijen te hebben bezocht heeft zij voor een kleine uitgeverij gekozen waarbij zij het erg goed kon vinden met de baas; Atlas Contact. Dit boek heeft de shortlist van de Libris Literatuurprijs gehaald en heeft meerdere prijzen gewonnen. Het werd een erg populair boek is is vertaald naar meerdere talen.

Korte samenvatting
Dit boek gaat over de jonge kunstenares Minnie Panis. Minnie gaat veel experimenten aan in haar leven en maken dit tot een interessante wereld. Deze roman gaat over een moeilijke keuze; verdwijnen en overleven, en het verlangen om door een ander gezien te worden.

Samenvatting van internet
Minnie Panis is als baby veel te vroeg geboren. Omdat ze zo klein was, was het de vraag of ze het wel zou overleven. Na haar geboorte is ze wekenlang in een couveuse gelegd. In de couveuse groeide ze wat en sterkte ze wat aan. Na een lange tijd mocht ze mee naar huis, waar de zorg alleen aan haar moeder overgelaten werd. De vader van Minnie was namelijk nergens te bekennen.

Al snel valt het de moeder van Minnie op dat haar kind niet huilt. Als ze gaat nadenken, komt ze er zelfs achter dat haar dochter nog nooit gehuild heeft. Zelfs niet tijdens de geboorte. Ze begint zich onmiddellijk zorgen te maken, omdat ze zich beseft dat baby’s horen te huilen en Minnie een flinke ontwikkelingsachterstand kan hebben door haar vroege geboorte. Ze besluit terug naar het ziekenhuis te gaan, waar ze erop staat dat ze haar onderzoeken. In het ziekenhuis willen ze Minnie niet verder onderzoeken, omdat ze van mening zijn dat er niks aan de hand is. Uiteindelijk wordt Minnie naar een centrum voor huilende baby’s gestuurd. Ze wordt hier behandeld door Johnstone.

Johnstone komt er al snel achter dat Minnie erg gevoelig is voor muziek. Als hij haar met bepaalde muziek voor de televisie zet, komen al snel de eerste tranen. De tranen gaan over in een flink gehuil. Minnie huilt eindelijk voor de eerste keer na haar geboorte.

Tegenwoordig is Minnie een kunstenares. Haar relatie is net verbroken, omdat ze vreemd is gegaan met een fotograaf. Op een gegeven moment zien ze elkaar regelmatig. Ze hebben het leuk met elkaar, en elke keer als ze elkaar zien hebben ze seks met elkaar. Op een gegeven moment komt Minnie erachter dat ze zwanger is van de fotograaf.

Omdat ze benieuwd is naar haar eigen leven, huurt ze de fotograaf voor drie weken in. Ze spreekt met hem af dat hij haar drie weken lang overal volgt. Ze mogen geen contact met elkaar hebben, en als ze elkaar toevallig tegenkomen, mogen ze niks tegen elkaar zeggen. Daarnaast mag Minnie alleen nog maar met de fiets door Amsterdam reizen, omdat de fotograaf haar in het openbaar vervoer en de auto niet kan fotograferen. Na drie weken moet hij de foto’s ergens naartoe brengen. Ook op dat moment is het niet de bedoeling dat ze elkaar tegenkomen. Minnie weet niet wanneer de drie weken waarin ze achtervolgt wordt in gaan. Het is voor haar dus een verrassing om te zien wanneer ze precies gefotografeerd is.
Een aantal dagen later is Minnie wat door de stad rond aan het slenteren. Ze gaat naar een café waar ze koffie bestelt en een boek leest. Ze kan zich echter niet concentreren op het lezen van het boek, omdat haar aandacht bij haar zwangerschap zit. Ze heeft geen idee of ze het kindje moet houden of weg moet laten halen. Na het café gaat ze een stukje wandelen. Tijdens haar wandeling ziet ze dat de sloten bevroren zijn. Zo dom als ze is, loopt ze een bevroren sloot op. Het ijs is echter nog niet zo hard dat je erop kan lopen. Hierdoor valt Minnie door het ijs en belandt ze onder een wak.

Al snel komt een man haar helpen. Het is Johnstone, en hij herkent haar onmiddellijk. Minnie kent hem echter niet, omdat Johnstone haar behandeld heeft toen ze baby was. Johnstone biedt Minnie hulp aan en vertelt dat ze elkaar kennen. Minnie is meteen benieuwd naar het verhaal, en besluit mee naar het huis van Johnstone te gaan.

Thuis wil Johnstone eerst een experiment met haar doen. Hij is namelijk benieuwd of ze nog steeds zo emotioneel reageert op de muziek als toen ze baby was. Hij laat haar muziek horen en ziet dat ze geëmotioneerd raakt.

Vervolgens vertelt Johnstone alles over het centrum voor huilende baby’s en zijn therapie als behandelaar van Minnie. Minnie is onder de indruk. Ze heeft nooit geweten dat ze te vroeg geboren is, omdat haar moeder dat altijd voor haar geheim heeft gehouden. Ze weet dus ook niet dat ze ooit behandeld is omdat ze niet kon huilen.

Na een paar dagen gaat Minnie weer naar huis. Minnie is al die tijd bij Johnstone gebleven. Ze wil even alles laten bezinken wat Johnstone tegen haar gezegd heeft. Daarnaast is ze erg teleurgesteld in haar moeder, omdat haar moeder voor haar gevoel ontzettend veel heeft achtergehouden.

Op een gegeven moment breekt het moment aan waarop Minnie en de fotograaf hebben afgesproken om de foto’s te gaan bekijken. Minnie gaat zenuwachtig naar de afgesproken plek. Ze is benieuwd wat de fotograaf voor foto’s gemaakt heeft. Het feit dat ze niet weet wanneer de foto’s gemaakt zijn, maakt haar alleen maar zenuwachtiger.

Op de afgesproken plek krijgt ze door een kunstenaar een envelop overhandigd. In deze envelop zitten de foto’s die de fotograaf gemaakt heeft. Bij de envelop zit een brief die ze eerst leest. Op deze brief staat dat hij zich niet aan de afspraak gehouden heeft. Hij heeft namelijk maar een paar uur gefotografeerd, in plaats van de afgesproken drie weken. Hij legt uit dat hij haar de dag van de val door het ijs gefotografeerd had, maar te laf was om haar te redden uit het wak. Hierdoor is hij zo van zichzelf geschrokken dat hij naar huis is gegaan. Omdat hij Minnie daarna niet meer zag was hij bang dat ze overleden was. Hij baalt van zijn eigen reactie, en excuseert zich over het feit dat hij haar niet geholpen heeft.

Een paar dagen na de val door het ijs, ziet de fotograaf dat Minnie weer thuiskomt. Hij is ontzettend blij dat ze nog in leven is. Tegelijkertijd schaamt hij zich voor het feit dat hij haar niet gered heeft, waardoor hij geen contact meer met haar zoekt. Als hij vervolgens ook nog een leuk aanbod voor een fotoreportage in het buitenland krijgt, besluit hij naar het buitenland te vertrekken. Tot zijn grote spijt heeft hij dus maar een paar uur foto’s kunnen maken van haar leven.

Minnie is in de eerste instantie teleurgesteld. Maar als ze de foto’s ziet is ze blij. Ondanks haar val en angst, is ze blij wat haar overkomen is. Ze heeft mooie foto’s van haar val én is meer over haar verleden te weten gekomen. Sterker nog: ze heeft zoveel kracht gekregen, dat ze besluit te verhuizen naar het buitenland. Één foto neemt ze mee, omdat dat de foto is wanneer ze door het ijs zakt. Deze foto is haar ontzettend dierbaar geworden en ze hoopt er ooit nog een prijs mee te kunnen winnen.

Titelverklaring
Deze roman heet ‘De consequenties’. Dit slaat op de keuzes die de hoofdpersoon Minnie maakt in het boek. Ondanks dat ze een volwassen vrouw is, blijft ze keuze maken lastig vinden. Ze gaat beseffen dat bij elke keuze die ze maakt, ook een consequentie zit. Hierdoor wordt keuzes maken voor haar nog veel moeilijker. Je kunt als voorbeeld een gebeurtenis nemen uit het boek; ze raakt zwanger van een fotograaf. Ze blijft zich afvragen of ze de zwangerschap wel door wil zetten: ze is bang dat het kind consequenties met zich mee gaat brengen.
Er is nog een ander voorbeeld. Ze komt er na de drie weken durende shoot achter dat haar verleden consequenties met zich mee heeft genomen. Dit komt omdat haar moeder altijd dingen voor haar verborgen heeft gehouden, hier had ze nooit van geweten.

Korte mening
Het boek was geschreven op zo’n manier dat het echt aantrekkelijk is voor jongeren om te lezen. Dit kan zo zijn omdat zij zelf een jonge schrijfster is. Het heeft een interessante verhaallijn, ondanks dat het een beetje vreemd is, want wie vraagt er nou aan een fotograaf of hij drie weken lang foto’s van je wilt maken? Ondanks dat is het wel een grappig en interessant verhaal, je blijft tenslotte wel steeds maar weer doorlezen. Ook heeft het boek een goed motto (I really like that moment when the performance becomes life itself), aangezien hier tenslotte wel het project van Minnie in terug komt.

Recensies van internet

Gedichten
3 gedichten:

1. De voetstappen die ik achterlaat uit Lunchpauzegedichten(1974, Jan Arends)

De
voetstappen
die ik achterlaat
zijn bezit
van de grond.

Mijn leven
is van het
verleden.

Mijn woord
is in de monden
van anderen.

Ik
ben niet.

Ik was.

Zo
is het
met alle dingen.

Dit gedicht pas goed bij het boek omdat de hoofdpersoon van dit gedicht een ontwikkeling doormaakt, wat ook met Minnie gebeurt in het boek. Beiden accepteren het verleden en gaan door met het heden.

2. Photomaton (Simon Vinkenoog)
Zo'n foto is nooit weg,
en ze kosten maar vier voor een gulden*)
Kijk, het lijkt (na drie minuten)
en we staan er nog op, ook.

Omgekeerd natuurlijk, ik zat links
en op de foto's zit ik rechts.

We zijn bruiner
dan in werkelijkheid,
en de schaafwond op mijn neus
blitst overdreven.

Links voorop, dat ben jij.
Ik kan nog niet zo goed wijs uit wat ik zie,
o.a. een blikkerbril met donker glas
en een baard met een snor boven regenjas.
We kijken voorop, jij bovendien opzij-
jij hebt de twee andere.

Ik lach, jij kijkt.
Zo'n foto is nooit weg, tenslotte
en wat is de moeilijkheid? Kleingeld,
ooghoogte, de keuze uit witte achtergrond
of donker gordijn. Kijken of het lijkt.

Dit gedicht past goed bij het boek omdat het grote project van Minnie is dat er drie weken lang foto’s van haar gemaakt worden en hier wordt verteld dat een foto nooit weg kan gaan, maar ook niet altijd even waargetrouw is als je denkt.

3. Nu uit Gedichten voor gelukkige mensen(2008, Bart Moeyaert)
Ik adem niet, ik zing.
zelfs als ik zucht, klinkt het
per ongeluk alsof ik
een paar noten neurie
die me vannacht, terwijl
ik sliep, zijn voorgezongen.
Het is alsof de lucht
mijn deken is en ik
mijn hoofd het liefst
te rusten leg op het kussen
van mijn longen, de plek
waar ik mijn hartslag hoor
in vierkwartsmaat:
dat ik besta, dat ik besta.

Dit gedicht past goed bij Minnie haar persoonlijkheid. Het gedicht wordt dromerig gepresenteerd, wat Minnie ook is.

Zelf geschreven sonnet
Minnie
3 weken geleden begon het,
de fotograaf zou een collage maken,
Minni zou proberen harten te raken,
misschien was het niet een al te slimme zet.

Het ijs was zo dun als een laken,
gelukkig werd ze net op tijd gered,
ze deed het tenslotte niet met opzet,
Johnstone hoorde het ijs namelijk al kraken.

Van ver herkende hij haar al,
het kleine meisje dat niet huilen wou,
nu volwassen, maar vroeger zo klein en smal.

Haar lippen waren blauw,
terwijl ze terug liepen als een tweetal,
werd de lucht langzaam donker en grauw.

Pitch
[EVA]
De Consequenties geschreven door Nina Weijers.
Nina Weijers is een zeer jong schrijf talent, ze is namelijk pas 27. Nina heeft aan een Write Now mee gedaan in 2010, en deze heeft ze dan ook gewonnen. Write Now is de grootste schrijfwedstrijd voor jongeren in Nederland en Vlaanderen. Voor deze wedstrijd had ze een kort verhaal geschreven, en hier had ze dan ook mee gewonnen zoals ik eerder zei. Hierna werd zij door vele uitgeverijen benaderd en voor haar is het een zeer moeilijke keuze geweest welke uitgeverij het ging worden. Haar boek De Consequenties is haar debuut geweest. Hierin beschrijft zij een interessante wereld over een jonge kunstenares Minnie, die in haar leven allemaal experimenten aan gaat. Er worden veel dingen beschreven die het tot een interessante wereld maken. Het is een coming of age verhaal, en dit is goed te merken in het boek. Minnie wordt steeds volwassener. Je kijkt namelijk al mee vanaf het moment dat ze is geboren. Het motto van het boek is I really like that moment when the performance becomes life itself. Dit motto is van Marina Abramovic en komt uit haar biografie. Wij vinden dit een heel goed gekozen motto omdat het slaat op het project waar Minni zich drie weken lang mee bezig houdt in het boek.

[CHAIMA]
Ik zal jullie nu meer vertellen over het boek en waarom het zo anders is dan andere boeken.
Minnie Panis, het meisje dat zonder het te vermoeden naakt wordt gefotografeerd door haar ex-vriend in haar slaap, is niet zoals elke cliché personage een slachtoffer. Minnie buigt haar rol als slachtoffer dus om naar opdrachtgever. hier kun je al aan merken dat het niet een standaard voorspelbaar boek is wat het interessanter en spannender maakt
Kunst en werkelijkheid zijn de veelvoorkomende thema's die in dit boek worden besproken, net zoals het toneelstuk GTA5 die vele van jullie hebben gezien. De grens tussen de werkelijkheid en kunst waren er vaag net zoals in dit verhaal.
Zoals ik eerder zei, de grens tussen kunst en haar leven is een vage onduidelijke grens die misschien iets te maken kan hebben gehad met haar verleden, bij haar geboorte huilde ze niet. Het geluid van leven liet ze niet horen, zo bleef ze haar leven lang. Stil, dromerig, zoekend naar haar identiteit in een wolk vol ideeën, vragen en kunst.

[KAYLEE]
Dus om jullie nu volledig te overtuigen; Nina Weijers is een zeer jong en getalenteerde schrijfster, tot nu toe heeft ze maar één boek geschreven; De Consequenties. Ze heeft al een aantal nominaties en prijzen in de wacht gesleept, wat dus al de moeite waard is om haar naam en boek te googelen. Ook wordt het boek De Consequenties vertaald naar het Frans en Duits, om maar even aan te geven hoe goed het boek is.
Wij vinden dat ons boek moet winnen, omdat het goed te lezen is, het een interessante verhaallijn heeft en je goed kan meeleven, wat niet eens hoeft te komen door de situatie, maar bijvoorbeeld ook de soorten keuzes die ze moet maken in het boek. Het is op een leuke manier geschreven, wat het dan misschien wel weer iets aantrekkelijker maakt voor jongeren, wat overigens ook de doelgroep is. Hierom, zou jij De Consequenties moeten lezen en hierom zou het de Librisprijs verdienen!

Bronnen

Juryrapport:

Het boek heeft een fris taalgebruik met veel beeldspraak. Het zit vol met originele passages wat het boek geweldig maken. Verder is Minnie’s leven fantastisch beschreven en de versnipperende verhaallijnen en de enorme diepgang van het boek maken het tot een onvergetelijk boek.
Het boek heeft ongeveer een doelgroep van 16-25 jaar oud. Het is in ieder geval niet voor jonger dan 16 jaar aangezien het boek vol zit met kunstverwijzingen die misschien niet zo interessant zijn voor een dergelijke leeftijd. Het kan nog wel boven de 25 jaar, maar het verhaal gaat over het levenspad van een jonge volwassen vrouw die zichzelf nog moet vinden en daarom vind ik dat de doelgroep tussen die twee leeftijden ligt. Het boek is vooral voor mensen die zich goed kunnen identificeren met de hoofdpersoon anders zou het misschien niet zo interessant zijn. 
Het boek heeft een mooi verhaal en de kunstverwijzingen maken het tot een goed literair boek met diepgang. De hoofdvraag van het boek is ‘Wanneer wordt het leven kunst?’.
Het onderwerp dat in dit boek voorkomt is kunst en dat vooral een fantasierijke kunstwereld. Dit zie je terug in het werk dat Minnie doet, namelijk fotografie, en al haar projecten en de vervaging van de grens tussen kunst en haar leven. Ze zit zo diep in haar hobby en passie dat je niet meer uit elkaar kunt halen wie ze is. Ze is kunst.
Het boek is in 2014 uitgegeven en dat betekend dat het boek nog net nieuw is. De onderwerpen en de tijd die in het boek zijn beschreven zijn ook in het heden.
Het is geen echt gebeurd verhaal en dat maakt het dus fictie. Het is een zelfverzonnen verhaal dat je meesleept tot het laatste woord.
Wat het boek zo speciaal maakt is dat je op een gegeven moment mee gaat denken met Minnie. Zou jij hetzelfde hebben gedaan in haar situatie?
Bovendien heeft het boek filosofische diepgang. Hiermee bedoel ik dat het niet zomaar over een meisje gaat die van kunst houd, maar meer dat iedereen zich eens begeeft in zijn eigen fantasiewereld en dat het je soms zelf kan overnemen. Denk hierbij aan gameverslaafden die zo diep in een spelletje zitten dat de buitenwereld precies dat is. Een wereld waar de verslaafde niet wil zijn, een wereld buiten de zijne.
Het verhaal is vanuit het hij/zij-perspectief geschreven. Het verhaal wordt vanuit twee verschillende personages verteld, namelijk vanuit het perspectief van Minnie en Minnie's moeder.
Het verhaal is opgedeeld in delen. Deze delen kun je herkennen aan een jaartal. Deze geven aan in welke tijd het verhaal zich afspeelt. Bovendien zijn die delen vervolgens onderverdeeld in hoofdstukken. Die kun je weer herkennen aan vetgedrukte woorden aan het begin van een zin. Wat het boek misschien vervelend kan maken zijn de tijdsprongen die er veel in voorkomen.


Het huisje aan de sloot

Zakelijke gegevens:
Boek: Het huisje aan de sloot
Schrijver: Carry van Bruggen
Uitgever: Wereldbibliotheek, Amsterdam
Genre: verhalenbundel
Bladzijden: 213

Carry van Bruggen
Carolina Lea de Haan werd op 1 januari 1881 geboren, en kwam uit een gezin van 16 kinderen. Eerst schreef Carry rubrieken, maar ging later over op grotere werken, waarmee ze ook enkele prijzen heeft gewonnen. Ze heeft zelfs een standbeeld gekregen in de Zaandamse spoorbuurt.


Samenvatting:

2 recensies:
http://nrcboeken.vorige.nrc.nl/recensie/ergens-moet-een-plekje-zijn (deze gaat alleen wel over meerdere boeken van Carry van Bruggen)

Mening:
Het was een boek dat mij niet zoveel aansprak en ik heb spijt dat ik nog een verhalen bundel had gekozen als 10e boek. Het is lastig te lezen omdat het steeds verspringt qua tijd. Het andere boek was nog goed samen te vatten omdat het echt aparte hoofdstukken waren, maar dit was echt een drama, dus daarom heb ik ook een samenvatting opgezocht. De schrijfstijl is welk makkelijk te lezen, ik had een versie met alle joodse woorden al "vertaald" wat het al iets minder 

De helaasheid der dingen

Zakelijke gegevens:
Boek: De helaasheid der dingen
Schrijver: Dimitri Verhulst
Uitgever: Contact
Genre:(afreken)roman/verhalenbundel
Bladzijden: 208

Dimitri Verhulst
Dimitri Verhulst werd op 2 oktober 1972 geboren. Zijn debuut verscheen in 1992; Assevrijdag. Hij is genomineerd voor vele prijzen en heeft daar ook een behoorlijk aantal van gewonnen. Met De helaasheid der dingen heeft hij bijvoorbeeld de Gouden Uil, een nominatie voor AKO literatuurprijs en De Inktaap behaald. Ook heeft hij meer dan 200.000 exemplaren van De helaasheid der dingen verkocht en is het verfilmd.


Samenvattingen

Een schoon kind:
Dimitri neemt zijn nicht Sylvie mee naar de kroeg nadat zij en haar moeder (tante Rosie) bij Dimitri's oma zijn ingetrokken. Iemand die heel vaak naar die bar gaat, André genaamd, zorgt ervoor dat Sylvie lekker dronken wordt. Tante Rosie is hier niet al te enthousiast over en verdwijnt samen met Sylvie.

De vijver van de gezonken babylijkjes:
Er gaan allemaal geruchten rond over een oude vrouw, Palmier. Er wordt gezegd dat ze een aantal kinderen heeft verdronken in de vijver bij haar in de buurt. Bij deze vijver spreken Dimitri en zijn vrienden vaak af. Op een dag krijgt de hond van Palmier jongen en de oude vrouw zegt dat de jongens de jongen moeten verdrinken. De hond is losgekomen en is nergens te vinden.

De Ronde van Frankrijk:
Een oom van Dimitri, Potrel, mag niet meedoen aan de wereldkampioenschappen zuipen, omdat een andere oom, Herman, op het nippertje had gewonnen. Hij kwam alleen wel in het ziekenhuis terecht. Hij was namelijk gaan rijden en had een ongeluk veroorzaakt. Ondanks dat dit allemaal niet mag, kreeg hij erkenning, hij had namelijk tegelijkertijd met dat ongeluk een groep gangsters opgerold. Potrel bedenkt een spelletje, waar hij een soort Tour de France maakt. Elke 5 kilometer staat gelijk aan 1 biertje en wie het snelste klaar is met zijn etappe, wint en krijgt een trui. Net als in de Tour de France. De oma van Dimitri denkt dat hij echt mee gaat doen aan de Tour de France en koopt een racefiets voor hem.

Alleen de allenen:
Weer een verhaal over de problemen van Dimitri's oom. Deze oom, Zwaren, heeft een zware schuld en daarom komt er een deurwaarder meubels ophalen. Deze keer is het de televisie, maar dat is een enorm probleem want er kwam een concert van Roy Orbison op tv. Zwaren krijgt het voor elkaar om het concert bij iemand anders te kunnen kijken, namelijk een stel Iraniërs. Hier beleven ze een dolle boel en de vader van Dimitri kan zich bij het laatste lied niet inhouden en stop niet met huilen.

Het nieuwe liefje van mijn pa:
Er komt op een dag een vrouw aan de deur. Dimitri denkt dat het een nieuw liefje van zijn vader is, maar ze is iemand van de Jeugdzorg! Ze stelt een aantal vragen aan Dimitri en zij krijgt antwoorden die ze liever niet had willen horen. De conclusie is dat het gesprek niet zo lekker verliep als verwacht.

Iets over mijn moeder, mevrouw:
Dimitri's moeder heeft een zogenaamde plaspas. Hiermee mag ze overal plassen waar ze maar wilt. Dimitri wil liever weg van haar, want zij klaagt toch alleen maar over hem. Op een dag gaan ze naar het strand en zijn moeder moet plassen. Ze duikt de zee in en Dimitri verdwijnt.

De pelgrim:
De vader van Dimitri meld zich aan bij een afkickcentrum voor zijn drankproblemen. Zijn broers proberen hem een beetje tegen te houden door hem hartstikke dronken te voeren. Hij is vastbesloten om iets aan zijn probleem te doen en dat stelt zijn broers teleur. Zij gaan op de weg terug nog even langs een aantal cafés om hun verdriet weg te drinken.

De verzamelaar:
Franky, een vriend van Dimitri, mag niet meer met hem omgaan. Later als ze elkaar tegenkomen, komt hij erachter dat Franky een joodse verzameling heeft en ze spreken af dat Dimitri een keer langskomt. Daar heeft hij overigens niet zoveel zin in. Als hij daar aan komt ziet hij dat Franky alleen woont, oom Zwaren heeft zijn vrouw ingepikt. Het enige wat Dimitri interesseert is zijn treinverzameling met joodse poppetjes.

De genezene:
De vader van Dimitri is terug! Zijn broers proberen hem nog over te halen om een drankje te doen, en dat lukt ze ook uiteindelijk. Dimitri's oma wacht nog op hem, maar helaas; hij blijft een aantal dagen weg en drinkt weer.

De opvolging is verzekerd:
Een vrouw is aan het bevallen van Dimitri's kind. Hier is hij niet al te blij mee en hij wilt dan ook het liefst zo snel mogelijk weg. Zijn vader had hem trots rondgedragen langs de kroegen toen hij werd geboren, maar dat zal Dimitri absoluut niet doen met zijn kind.

Voer voor etnologen:
Dimitri bezoekt zijn oma, zijn vader is ondertussen al ergens overleden, en zij is dement. Zijn ooms bellen hem en vragen of hij mee wil werken aan een onderzoek, dat wil hij niet maar hij laat zijn oma meewerken. Zijn oma moet voor het onderzoek een dronkemansliedje zingen, maar komt niet verder dan de eerste zin. Hierna besluiten de ooms te gaan drinken en zodra iedereen voor het onderzoek weg is, zingt de grootmoeder de rest, ze wist het dus toch wel.

Een nonkel voor dat kind:
Het kind dat al eerder in dit verhaal geboren werd, moest per se mee met Dimitri. Ze gaan naar de kroeg in Dimitri's geboorteplaats en Joeri (het kind) wint 1500 euro. Oom Herman wint vervolgens ook nog van alles en nog wat. Op de terug weg zeurt Joeri dat hij moet "zeiken". Van Dimitri moet hij plassen zeggen. Hij is zijn geboortedorp ontgroeid.

2 recensies:

Mening:
Ik vond het wel een grappig boek. Allemaal losstaande verhalen, die samen toch een geheel vormen. Ook zat er bijna in elk hoofdstuk wel ironie of een klein grapje. Het leven van Dimitri lijkt een ware puinhoop in het boek. Leuk en lekker makkelijk te lezen boek.


maandag 4 mei 2015

Het land van herkomst (gemixt met de geschiedenis PO)

Het land van herkomst


Titel: Het land van herkomst
Auteur: E. du Perron
Uitgever: Uitgeverij G.A. Van Oorschot BV
Genre: Autobiografische roman
Bladzijden: 502

Geschiedenis PO

Het Land van Herkomst geschreven door E. du Perron
E. du Perron (geschiedenis)
Charles Edgard du Perron werd op 2 november 1899 geboren in Nederlands-Indië, vlakbij Batavia. Zijn vader was een particuliere landeigenaar en tegen ethische politiek, zijn moeder was katholiek en volgde de Indische levensstijl, waarin allerlei inheemse bijgeloven een groot onderdeel waren. Rond zijn 20ste levensjaar hadden zijn ouders besloten om samen met du Perron in Europa te gaan wonen. Ze gingen via Marseille en Parijs naar Brussel, daarna vertrekt du Perron naar Parijs en woont daar een aantal jaar. Hij krijgt een verhouding met zijn dienstmeisje, wie tevens zijn eerste vrouw wordt. Na 15 jaar besloot hij toch maar weer terug te gaan naar Indonesië, waar hun huwelijk vervolgens stopt. Daaropvolgend vertrok hij naar Parijs, waar hij in 1935 zijn bekendste werk schreef: Het Land van Herkomst. In 1939 verhuisde du Perron toch weer terug naar Nederland, samen met zijn tweede vrouw en zoontje, met de reden dat hij zijn Nederlandse vrienden miste. Een jaar later en enkele dagen nadat hij uit zijn eigen huis werd geëvacueerd, stierf hij in Bergen. Tegelijkertijd met een vriend van hem; Menno ter Braak. Echter was zijn dood zelfmoord en de dood van du Perron was een hartkramp.
Ondanks dat du Perron maar een aantal jaren in Nederland heeft gewoond, heeft hij een enorme naamsbekendheid gekregen. Dit komt mede door zijn goede vriend Menno ter Braak. Samen hebben zij het tijdschrift Forum opgericht. Hierin produceerden beiden essays, waardoor ze zeer bekend werden.
Du Perron heeft onder verschillende pseudoniemen boeken uitgebracht. Enkele voorbeelden zijn: Joseph Joséphin, Bodor Guíla en Duco Perkens. Hij gebruikte zijn echte naam pas toen hij terug ging naar Indië. Hij is ook redacteur geweest van verscheidene bladen, zoals Avontuur, Forum en de Nieuwe Rotterdamsche Courant. Ook heeft du Perron nog twee biografieën geschreven over Multatuli omdat hij enorm tegen hem opkeek. Du Perron had het niet zo op literaire prijzen, daarom werd er ook nooit een aan hem toegekend.
De Nederlandse schrijver Kees Snoek heeft in 2005 een biografie over E. du Perron geschreven, genaamd E. du Perron. Het leven van een smalle mens. Het heeft meer dan 1200 bladzijdes volgeschreven over alles dat in het leven van du Perron gebeurde. Het boek bestaat uit verschillende delen, waarin je van alles kan lezen over bijvoorbeeld zijn jeugd, Europa en zijn dood. Dit zijn namelijk de drie delen in één boek verwerkt.

Samenvatting van het boek

http://www.zoekboekverslag.nl/boekverslag-36933.html

Recensies 


http://www.edpg.nl/pdf/beschouwingen/KSkritischeBeschouwing.pdf
http://vorige.nrc.nl/kunst/article1854834.ece/Recensie_Het_land_van_aankomst


Mening


Het land van herkomst is geschreven door E. du Perron. Omdat wij (Marang en ik) met geschiedenis al een presentatie moesten houden over zijn leven en dan ook nog over het boek moesten vertellen, werd dit een lastig karwei. Het land van herkomst is namelijk een autobiografische roman. We hadden eerst wat dingen opgezocht over E. du Perron zelf, waardoor we de historische achtergrond beter konden linken. Dit verpestte het boek wel een beetje in mijn opzicht. Het meeste dat in het boek gebeurde, wist ik namelijk al. Desalniettemin was het een goed boek en gaf het een duidelijk beeld van Indonesië in de tijd rond WOII. 

Het Land van Herkomst
Het door E. du Perron geschreven boek, het land van herkomst, gaat voornamelijk over zijn jeugd in Nederlands-Indië en Parijs in de jaren '30. Het boek slingert van zijn jeugd naar de jaren '30 en andersom. Du Perron spreekt over zichzelf als Arthur Ducroo, een stil jongetje met een grote fantasie. Je komt vooral te weten waarom du Perron is zoals is, wat tevens de essentie van het boek was. Du Perron wilde met dit boek graag de vraag 'wie ben ik en hoe ben ik zo geworden' beantwoorden. Ik vind persoonlijk dat hij dit goed heeft uitgewerkt.
Het begint in Parijs, 1933. Arthur heeft een gesprek met Goeraëff en ze hebben het over hun jeugd. Hier gaan de meeste gesprekken in de jaren '30 over met Ducroo, In de hoofdstukken hierna komt vooral de liefde voor mijn moeder en de haat voor notarissen naar voren, wat komt door iets dat gebeurd is in zijn jeugd, namelijk; hij hield vrij weinig over van zijn familie-erfenissen wat volgens hem komt door de notarissen. Vervolgens komen een vele gesprekken voorbij met vrienden van du Perron, onder doorzichtige schuilnamen. In hoofdstuk 10 komt dan eindelijk een stuk over zijn jeugd. Over zijn wereld omgeven door rijstvelden en wildernissen. Het is allemaal een paradijs voor hem maar zijn brute vader maakt hem het leven een stuk minder leuk. Verderop in het boek kom je steeds meer te weten over de uiteindelijke trots die Arthur (du Perron) voor zijn vader heeft. Het schoolleven lukt hem niet zo goed, dit komt mede doordat Arthur's ouders van hot naar her verhuizen. Uiteindelijk vindt hij een geschikte baan, bij een museum. Dit baantje eindigt al snel voor hem, als zijn ouders naar Europa willen verhuizen. Aan het einde van het boek, praat hij vooral veel met Wijdenes en Hille (zij hebben de rol van ter Braak en Batten, twee goede vrienden van du Perron). Ook komt de reden voor de haat voor de notarissen naar voren (wat ik al eerder vertelde). In de laatste paar hoofdstukken komt de werkelijke chaos in Parijs naar voren. Parijs is natuurlijk in rep en roer door de kleine opstanden en protesten van de rechtse tegenstanders van de derde Republiek (je moet je natuurlijk voorstellen dat je in 1934 leeft en er weer een oorlog zit aan te komen).



Boek en onderwerp
Wie het boek ‘het land van herkomst’ voor het eerst openslaat, zal onder de indruk zijn. Gauw genoeg zal de lezer zich beseffen wat voor bijzonder boek hij in handen heeft. Vanwege het autobiografische karakter, is het verhaal intrigerend en uniek. Het is dan ook logisch dat de schrijver, Charles Edgar du Perron, velen harten heeft veroverd. Hiermee heeft hij een onuitwisbare indruk gemaakt.
Zoals eerder is verteld, vertelt du Perron onder andere hoe hij opgroeide in Nederlands-Indië. In ‘het land van herkomst’  beschrijft hij zichzelf als een stil jongetje. Een jongetje vol met fantasie. Dat Indonesië, en voormalig Nederlands-Indië, hem inspireerde, valt al snel op. Deze inspiratie is verwerkt tot woorden en zinnen. Deze klinken in het hele boek door. Daarom ben ik nu benieuwd naar de link die hij tussen zijn boek en Indonesië heeft gelegd. Indonesië, zijn land van herkomst.
In het boek ‘het land van herkomst’ lopen twee gebeurtenissen door elkaar. Deze gebeurtenissen kennen meer verschillen dan overeenkomsten. Want, ze spelen zich op verschillende tijdstippen plaats. Desondanks hebben beiden grote invloed op Eduard du Perron gehad.
De eerste gebeurtenis is de beschrijving van du Perron’s geboorte in 1899, en zijn daarop volgende jeugd. Du Perron groeide op in, het nu voormalige, Nederlands-Indië. Zijn ervaringen als kind vertelt hij in geuren en kleuren. Zo vertelt hij over de bijzondere sfeer die hij hier ervoer. Een sfeer die haast paradijselijk genoemd kon worden. Du Perron was een van de weinige blanke kinderen, die opgroeide samen met Javaanse jongens. Druk om school hoefde hij zich niet te maken. Maar zich vervelen, dat hoefde hij niet. Hij had genoeg kindermeisjes om zich heen, die hem konden vermaken.
De bovenstaande situatie wordt afgewisseld met gebeurtenissen uit de jaren ‘30. Hier laat du Perron een totaal andere kant van hem zien. De kant waarin hij al is opgegroeid, en in Parijs woont. Hoewel hij Nederlands-Indië dan fysiek heeft verlaten, draagt hij het land mentaal nog altijd met zich mee. Uit deze situatie blijkt dat een groot deel van du Perrons’ inspiratie hieruit is voortgekomen. Dit was grotendeels de inspiratie die hem ertoe bracht ‘het land van herkomst’ te schrijven.
De overgang van een niet-westers naar een westers land is natuurlijk niets. Begrijpelijk is dan ook dat du Perron allerlei gevoelens ervoer. Gevoelens, die hij nooit eerder heeft gehad. Of, die in ieder geval nooit naar boven zijn komen drijven.Zo is het gevoel van ontheemding erg belangrijk. Eduard is, samen met zijn familie, namelijk niet vrijwillig naar het Westen gegaan. Maar, door het mislukken van de rijstpellerijonderneming zat er niets anders op. Zonder inkomsten kon het gezin niet rondkomen. In dit opzicht zou je Eduard du Perron kunnen beschouwen als een vluchteling. Gevlucht voor de falende onderneming, op zoek naar een bron van inkomsten.
Een ander gevoel, dat je als motief zou kunnen beschouwen, was het ophalen van jeugdherinneringen. Deze herinneringen heeft du Perron neergezet in ‘het land van herkomst’. Het is begrijpelijk dat du Perron deze jeugdherrineringen ophaalt. Want, wanneer je in een totaal onbekende omgeving terecht komt, zul je vroeg of laat je nieuwe omgeving met het oude vergelijken. En aangezien du Perron is opgegroeid in Nederlands-Indië, zijn oude omgeving, is dit dan ook een veelbesproken onderwerp.

Daarnaast is de eerlijkheid een belangrijk motief. Het kan misschien wel beschouwd worden als een van de belangrijkste thema’s van het boek. Dit komt door de zeker openheid die du Perron uitstraalt. Hij houdt niets achter, en legt zijn levensverhaal als het ware open en bloot. Zo vertelt hij over hoe hij, als klein jongetje, tegen zijn ouders aankeek. In zijn ogen had zijn vader een autoritair gezag. Het hardhandig handelen kon zorgen voor angstaanjagende situaties. Zeker voor zo’n kleine jongen, die het zich persoonlijk aantrekt. Gelukkig biedt zijn moeder troost, en kan de kleine Eduard bij haar schuilen.
Bovenstaande gevoelens zijn heel persoonlijke ervaringen. Desondanks kiest du Perron ervoor deze ervaringen te delen, en niet te verzwijgen. Dit getuigt van een zekere trouw en eerlijkheid naar de lezer toe. Deze gevoelens worden in het boek uitgebreid beschreven. Daarom zou je ook wel kunnen spreken van thema’s.


Tijdens het lezen van het boek, zie je langzamerhand een rode draad ontstaan. Deze draad zou beschouwd kunnen worden als Nederlands-Indië. Dit land speelt een grote, algemene rol in het verhaal. Zij komt zo nadrukkelijk naar voren, dat het een overkoepelend geheel wordt. Deze draad is samen met de thema’s als ontheemding, jeugdherinneringen en eerlijkheid onlosmakelijk verbonden. Het biedt du Perron houvast. En daarmee biedt het ook ons, de lezers, houvast. Zo kunnen wij, samen met du Perron, even kunnen terugkeren naar het land van herkomst.